Z życia księgarki - z każdym słowem coraz bardziej czerwony

- Ma pani rozmienić? Tak, żeby było pani dobrze? To znaczy wygodnie, to znaczy... o Jezu!

Z życia księgarki

- Ach, ma pani coś o powstaniu warszawskim? - spytała się, wchodząc lekko. - Bo wie pani, niby przeżyłam to powstanie, udało nam się, ale nic na ten temat nie wiem!

Z życia księgarki

- Proszę pani, bo ja wysłałam do pani SMSa, a pani nie odpowiedziała. Pani również nie odbierała, kiedy dzwoniłam. Ale zdążyłam zadzwonić do innej waszej księgarni i już wiem, że tam u pani jest ta książka, to ja proszę o odłożenie. Przyjdę niedługo.

Sprawdzam skrzynkę. SMS został wysłany 15 minut temu. Pani przyszła po kilku godzinach.

Z życia księgarki

- Oo, księgarnia! Tu jesteś! A już obszedłeś? To ja też sobie popatrzę.
- Tak, ale pamiętaj, że każdy z nas musi sam pomóc sobie wyjść.

Z życia księgarki

W ten przytłumiony deszczowy dzień, jeden z tych, kiedy dla niektórych poranek przeciąga się do 17, wchodzi pani i pyta:
- A jak się nazywał ten poeta?
Szczęśliwa, że ktoś pyta o poezję, że ona jeszcze istnieje, pytam o przybliżenie tożsamości Tego Poety.
- No ten.
Chwila milczenia. Czekam cierpliwie.
- No ten... z Noblem.
- Miłosz?
- Niee, no ten, co z tym Noblem, co tego Nobla... Coś przy nim...
Nie odzywam się, nie chcę zakłócać intensywnego myślenia, kiedy dookoła nie rozpyliłam zapachu kawy.
- Ten... no... Harabara!
Teraz się zdumiałam. Znowu nie kojarzę jakiegoś pisarza! I to tak ważnego!
- Harabara... Zbi... Herbert, o!

(Z ciekawości sprawdziłam, co wyrzuci Google na hasło "harabara" - to piękny font jest!).

Ja jestem piguła (piosenka punkrockowej czytelniczki-pielęgniarki)

Ja jestem piguła.
Ja jestem piguła.
Mierzę tętno i ciśnienie krwi.
Poproszę mrożący thriller medyczny.
Proszę pani, jak ja nie lubię dzieci.
Czy będzie promocja na Strefę skażenia?
Ja jestem piguła.
Ja jestem piguła.

Badam temperaturę.
W lesie gadają. Alkohol piją.
Na działce spać nie można.
Ebola była nie do przeczytania.
Ja jestem piguła.
Ja jestem piguła.

Pomagam chorym.
Nadzoruję i dokumentuję nieprawidłowości.
Czy zamówi mi pani Zabójczą dyscyplinę?
Ja jestem piguła.
Ja jestem piguła.

Thackeray - czyli jak hejtować z klasą

Czy Targowisko próżności jest:

a) jedną z najlepszych książek na świecie,

b) odpowiedzią na jedno z licznych pytań współczesności,

c) śmieszniejsza niż Bridget Jones,

d) podręcznikiem do klasycznego hejtu.

Okazuje się, że wszystkie odpowiedzi do powyższego pytania są... poprawne ;)

Ostatnio przyjaciel spytał się, rozżalony, dlaczego w dzisiejszych czasach ludzie są tacy nielojalni? Otóż Targowisko próżności uczy nas: zawsze tacy byli. Zresztą nie jest to jedyna ludzka przywara. Tytułowa próżność to połączenie egoizmu, braku refleksji, niewiedzy, braku emocjonalnej głębi, hedonizmu i zachowań na pokaz.

Skoro autorowi udało się zobaczyć w ludziach tyle negatywnych cech, znajdziemy w książce dużo złośliwego dydaktyzmu, kpin i piętnowania rozlicznych zachowań prosto z mostu, jednak nie przeszkadza to autorowi w konstruowaniu wciągającej fabuły. Nie bez ironii pokazuje plusy i minusy przywar i zalet charakterów. W dzisiejszej dobie hejtu można powieść realizmu krytycznego podawać jako idealny podręcznik dla masowych twórców rzeki żółci:

„Niewątpliwie cnota jest najcenniejszym skarbem i nieszczęsnym istotom dotkniętym kalectwem miłej powierzchowności należy ustawicznie przypominać o czekającym je rychło smutnym losie. Zapewne niezłomny charakter niewieści, tak podziwiany przez damy, ma w sobie więcej piękna i zasługuje na większy szacunek niż dobra, świeża, uśmiechnięta, naturalna, tkliwa boginka domowego ogniska, którą mężczyźni skłonni są adorować. Atoli owa druga, upośledzona odmiana rodu niewieściego może znaleźć pociechę w tym, że mężczyźni uwielbiają właśnie jej przedstawicielki, i mimo licznych przestróg szczerych i roztropnych przyjaciół trzymać się będziemy tych idiotycznie naiwnych i błędnych poglądów aż do końca rozdziału. Co do mnie, otwarcie przyznaję, że osoby godne najwyższego poważania nieraz mi powtarzały, że panna Brown to zwykła gąska, pani White ma do pokazania tylko swoją petit minois chiffonné, a pani Black powtarza jedynie cudze słowa”. (s. 137)

Czy to nie brzmi lepiej niż na przykład precz z … (tu można wstawić każdą grupę społeczną)?

Ta powieść bez bohatera toczy się wokół losów bohaterów z krwi i kości, nie mamy do czynienia z podmiotami papierkowymi, chociaż służą do ukazania stereotypowych (albo po prostu ludzkich?) zachowań. Przypomina w tym Lalkę Prusa, a chociaż Thackeray nie oddaje głosu swoim bohaterom tak bardzo jak mistrz mistrzów Głowacki, to każdy wielbiciel jego twórczości z pewnością polubi prozę brytyjskiego pisarza (znanemu także dzięki baśni Pierścień i róża).

Chociaż klasyka często kojarzy się z czymś, co trzeba przeczytać, co warto znać (ale nie zawsze czytać), co jest nudne, co jest lekturą (badania na próbie czytelników odwiedzających księgarnię;), trudno się czyta – wcale tak nie jest. Możemy za to odkryć inny sposób myślenia, sprzed tabletów, smartfonów i fotografii. Potraktować jako zwierciadło mózgu sprzed ery zawrotnej prędkości. Co się zmieniło, co pozostało. W związku z tym nachodzi refleksja (może niezbyt ambitna), że jedną z najpopularniejszych udręk człowieka jest myśl, iż kiedyś było lepiej, ludzie byli szlachetniejsi, a dzięki trzymaniu się tradycji znali swoje miejsce w świecie i nie odczuwali zagubienia.

Z życia księgarki - w nowym miejscu, czyli poczuj się jak Lévi-Strauss

Pani stoi przed otwartymi drzwiami, obładowana olbrzymimi siatkami, pewnie, na szeroko rozstawionych nogach:
- Ale tu nie było księgarni! Tu był jakiś ten... zoologiczny! - nie kryje oburzenia zmianą. Patrzy jeszcze minutę spod brwi nastroszonej. - Hymmm... - wydusza z siebie wreszcie, wzburzone rysy wygładzają się trochę, ale nie zdradza swoich myśli i odchodzi powoli.

Przez szybę zagląda mała główka, patrzy z ciekawością, ale trochę niepewnie. Uśmiecham się. Płoszy się i ucieka, po chwili podchodzi ponownie, trochę nieśmiało zaczyna machać do mnie i uśmiechać się.

We własnym mieście, w fyrtlu, który ostatnio jest coraz bardziej swojski, czuję się trochę jak antropolog czujnie obserwowany przez mieszkańców ("To mu już pogadałyśmy chwilę, tak, to ja będę tu przychodziła"), a trochę jak byłabym wyrwana z lasu, rozczochrana i z liściami we włosach (na to nie ma cytatu, na to są spojrzenia).

Z życia księgarki (alias serduszko)

- Serduszko, ja ci powiem, jak widzę jakiegoś człowieka, który ma Polskę walczącą na koszulce, to ja do niego podchodzę i mówię mu, czy on naprawdę by chciał walczyć, ginąć, ja mu mówię, ja to przeżyłam, ty byś tego nie chciał, ty lepiej Polskę w sercu noś, a nie pierz w pralce, ty byś nie chciał, żeby przyszli do ciebie cię wyzwalać, podczas ocalania żołnierze na krzywych nogach chodzą, na koniach jeżdżą, wszystko płonie i nic nie zostaje.  i wyzwalają - mówi łagodnie. - Wnukom mówię, żeby się cieszyli, bo nie doceniają, co mają. Nawet nie potrzebują paszportów. A ja wszystko przeżyłam. Nam później wrzucili do mieszkania żołnierzy, co czołgami przejeżdżali, sznurkiem, oni, serduszko moje, jedli tak: ogórek, salceson, wódka.

Z życia księgarki

- Pani, potrzebuję jakiejś książki dla dziewczynki.

- A czym się ta dziewczynka interesuje?

- No wie pani, ni wiem, tym co każda dziewczynka, innymi dziewczynkami. To ja bym chciała taka książkę o dziewczynkach.

Z życia księgarki

- Proszę pani potrzebuję książki. To ma być książka filozoficzna na faktach.

Z życia księgarki - zwodnicza płeć

- Bo wie pani, ja bym potrzebował książki dla kobiety, czyli takiej pogodnej książki o miłości czy czymś takim, no to, co każda kobieta czyta, no, może być to, co pani czyta. Co tam pani ma? - pan zerknął z nadzieją na leżącą obok książkę.
- Duchy. To o wojnie i ludobójstwie w Kambodży.

/O.

Z życia księgarki - sobota - dzień kota

Czytelnicza zawierucha. A później ten moment, kiedy zawsze poważny klient Kamienna Twarz dostaje siatkę wypchaną książkami i nagle się rozpromienia.

/O.

Z życia księgarki - Gdy przeglądam Amosa Oza...

... a raczej jego esej Sekretne przyjemności z książki Jak uleczyć fanatyka, wchodzi pan i zadaje pytanie:
- Czy ma tu pani rozrywki?
Patrzę na niego i nie rozumiem. Przecież siedzę wśród rozrywek.

/).

Z życia księgarki - dzień kobiet

Tak sobie siedziałam i myślałam, że dzisiaj idealnie będzie poczytać Miłobędzką. Piękna, trochę poznańska, mądra.

(To i narysowałam).

Z życia księgarki - o pewnej dwunastolatce

- A wie pan, co córka czytała ostatnio?
- Zniszcz ten dziennik.
Pan dzwoni do córki.
- Powiedziała, że mam jej kupić coś ostrego.

/O.

Z życia księgarki -

Czytam blurba:
autor lubi kanapki z tuńczykiem.

Cioran napisał, że każdy dzień bez zaskoczenia to dzień stracony. Cóż, dzisiaj dowiedziałam się, że pisarze jedzą.

NB: niedługo wychodzą Zeszyty tego cudownego filozofa. Komu wnętrzności nie rozszarpią, temu przyniosą ukojenie.

/O.

Z życia księgarki - jak dbać o związek

- Co tam masz?
- Dwie książeczki, kochanie, bo już widzę szczęście na Twojej twarzy! - oczy mężczyzny zaświeciły się i zamieniły w dwie radosne kreseczki. I to nie były harlequiny.

/O.

Z życia księgarki - łamigłówka nr 128392840395

- Czy ma pani tego pisarza? - Pani pokazuje, jakby głaskała się po dość długiej brodzie brodzie. - Tego no... B...
- Bralczyka?
- Taaak!

/O.

Z życia księgarza - obrazki słowem malowane

- Dzień dobry, jak ja dawno pani nie widziałem... Pani się jeszcze drobniejsza zrobiła teraz, pani schudła!
- Komplementy, komplementy, mnie pan na te plewy nie nabierze. Zrzuci człowiek te parę gramów i od razu...
- Ależ ja absolutnie pani nie komplementuję, bo nie cieszy mnie to, że pani mi znika w oczach, bo tak pani powiem od serca, że im pani jest mniej, tym mniej jest szczęścia na świecie!

/Alicja

Z życia księgarki -

Pan Olgierd, lat około dziewięćdziesięciu, zadowolony wchodzi do księgarni i zerka na mnie spod swojego odwiecznego kapelusza na ryby.
- Dzień dobry! Zmieniła pani fryzurę - uśmiecha się, ale jego głos wyraża niechęć do wszelkich zmian, nawet tak błahych.
- Dzień dobry! Nie, skąd, tylko urosły.
- Ach, ale dobrze pani wygląda, tak ponętnie. - Drepcze do swojego działu. Wybiera nową książkę ulubionego autora. - Podobno ta jest niezwykła. Ostatnio się opuścił, tak jakby trochę stracił formę, ale ta ma być świetna. - Przed wyjściem staje, wspiera się na lasce, podnosi głowę w górę ruchem godnym antycznego aktora i mówi: - Ach, wychodzę! Ale z żalem, z jakim ogromnym żalem!

/O.

Z życia księgarki - dzień narzekania oraz dzień bez treści

Dzisiaj ten dzień, kiedy książki należałoby ułożyć wedle wzorca graficznego:
- czerwone okładki,
- niebieskie okładki,
- malowane okładki (...takie z paskiem, kojarzy pani? - a o czym była książka? -eee, nie pamiętam, ale mała była),
- okładki, których nikt nie pamięta.

Ale tak naprawdę to często się nie dziwię innym czytelnikom, że nie pamiętają czegokolwiek. Blurby - o niczym nie mówią, jedynie wspominają, że to nowy Kafka albo nowa "Gra o tron", polecają celebryci (podobno jest ekscytująca), tytuły nieczytelne, ponieważ ktoś miał taką wizję, okładki, zrobione według wyników badań marketingowych, nie potrafią niczym zaskoczyć - na wszystkich arabskich księżniczkach oczy i tkanina, na erotycznych - szpilki, cycki i usta, na kryminałach - pistolet, nóż, krew (i cycki - dlaczego nie?).

Usiadłam. Zen. Zęby jem.

/O.

Z życia księgarki - o tym, co może być klasyczną literaturą

- Kiedyś miałam Potęgę podświadomości, ale nie wiem, co się z nią stało. Pożyczyłam komuś? - czytelniczka spojrzała w sufit. - Zgubiłam? A to jednak warto mieć, w końcu to klasyka.

/O.

Z życia księgarki - wzięło na wspominki

Wchodzą dwie stałe czytelniczki. Najpierw jedna, po chwili druga. Jedna - fanka kryminałów, druga - romansów. Obie połykają książki w zastraszająco szybkim tempie.

- Ooo, dzień dobry, sąsiadko! Kupujesz, widzę? A ja przyszłam się spytać, czy ta nowa książka już dotarła.

- Dzień dobry, a jak. A jakiego tam sąsiadka tytułu szuka?

- A Miłość i reszta życia.

- Ekh, miłość. Nie ma miłości.

- Ale może pani mi jednak powie, że jest? - odpowiada figlarnie i patrzy na mnie, ja już szukam.

- Będzie, ale dopiero we wtorek - odpowiadam.

- No widzisz, pani mi znalazła miłość!

A ja wspominam pewnego chłopca, który dzisiaj pewnie już urósł na tyle, że jego głowa wyrasta wysoko ponad stół. Wtedy był malutki. Szedł alejką, po jednej stronie miał regały z kryminałami i fantastyką, a po drugiej obyczajowe, zakończone horrorami i wampiriadą. Swoim lekko sepleniącym głosikiem zaczął marudzić (jak Gargamel), machając łapką raz w lewo, a raz w prawo:

- Miłość, miłość! Wszędzie miłość!

/O.

Z życia księgarki - suche myśli

Czasem czuję się jak handlarz niewolników...
- Dzień dobry, chciałabym kupić jakiegoś dobrego pisarza..
- Ma pani może Sienkiewicza? A Prusa?

/O.